Inkontzientearen Adierazpenak

Ezkutatu beharreko maitasun eta gorputzak loriatzetik (Arrak eta Garrak, 2011) Mundu Librea deitzen zaionaren kontraerranak agerian uztera abian jarri zen Isilduak seriearekin (2012tik). Zer da ba Mundu Librea gerra oinarri duen ekonomia duena bada, edota herritarren oinarrizko eskubideak urratzen dituena (euskaraz bizitzen ahalko dugu noizbait Euskararen Herrian?)? Horrela giza kondizioa ikusezinezko lokarriekin lotutako gorpu(tz)ekin irudikatu digu.

Baina hemen ikusiko dituzun isilduek esperantza zerbait ekartzen digute. Margotzeko era eraldatuz, isurketari leku gutxiago eman, eta bide batez kolorea itzuli zaigu indarrez. Mugimendua ageri da, isilduak, batzuk, lotuak izan arren, askatu nahi dutelako, bizirik baitira, bizi nahi dutelako.

Askatasunaren gai generikoa bezain unibertsala lantzeko gorputza hartu du ikur iF-ek. Eta orain, Isilduei lekukoa hartu dio Hirisilduak serieak. Hirisilduek gaia alor zehatzago batean kokatzen dira: lurralde antolaketa, hirigintzan. Mundu bat. Ez. Bi mundu zabaltzen zaizkigu begi aitzinean. Biak kontrajarriak oso. Herri bilduak (etxe itsatsiak, zerbitzu hurbilak, harreman sozialak, lekuko ekonomia ahalbideratzen dituztena) alde batetik eta etxetxo barreiatuak (indibidualismoaren gorazarrea, lo guneak eta bide itsuak, itxura eta jabetza pribatua, elitismoa, debekuak, ingurumenaren antzutze orokorra) bestetik. Bigarrena zaigu orokorki eta indarrez inposatzen, lehena garai berrietarako desegokia balitz bezala. Lotura sozialak bakartzearen loturekin, kateekin, ordezkatuak dira. Etxe bakoitza presondegitxoa bilakatzen da bertan bizi denarentzat bezala kanpotik pasatzen denarentzat ere. Balizko askatasunean beti preso…

With Isilduak (the Silenced Ones), iF initiates a new technique of paint-pouring on wood, isurketa, where the fluids are ironically and artistically maintained and constricted — up to controversy. Here, desire gives way to condemnation, and lust to dissent. The artist's intentions have changed, but his style remains. Dismembered, flawed, somehow funny bodies satirize what is left of their torture, what is preserved of their slavery. Spinelessness, aborted identification and anonymous violence border the absurd: our existence is curtailed, joy is yet another wound, and all that is left is the mute shout of the painting, as if isolated in a solitary ecstasy, as if gloomy evidences of evicted freedom.

Males and Fantasies. Series that sets off scandal and faces censorship. Solitary salvation, declaration of lust to the imprisoned lover, the disorderly shapes have become actual bodies — virile, turgescent, fiery, Promethean bodies. But while Inkontzientearen Adierazpenak praises a colour imagining its shape, Arrak eta Garrak praises a flesh enchanting its pigment. In every painting, political subtext and carnal criticism mingle to display some unfinished and desirous bliss.